�چه قدر ناز آدم های مختلف را سربستری كردن های ایوب كشیده بودم و نگذاشته بودم متوجه شود. هر مسئولی را گیر می آوردم، برایش توضیح می دادم كه نوع بیماری ایوب با بیماران روانی متفاوت است. مراقبت های خاص خودش را می خواهد. به روان درمانی وگفتاردرمانی احتیاج دارد نه این كه فقط مقدار قرص هایش كم و زیاد شود. این تنها كاری بود كه مددكارها می كردند. وقتی اعتراض می كردم، می گفتند �به ما همین قدر حقوق می دهند.� این طوری ایوب به ماه نرسیده دوباره بستری می شد.

اگر آن روز دكتر اعصاب و روان من را از اتاقش بیرون نكرده بود، هیچ وقت نه من و نه ایوب برای بستری شدن هایش زجر نمی كشیدیم. وضعیت عصبی ایوب باز هم به هم ریخته بود. راضی نمی شد با من به دكتر بیاید. خودم وقت گرفتم تا حالت هایش را برای دكتر شرح بدهم و ببینم قبول می كند در بیمارستان بستریش كنم یا نه، نوبت من شد. وارد اتاق دكتر شدم.

دكتر گفت �پس مریض كجا است؟�

گفتم �توضیح می دهم، همسر من...�